Armorica

Zaterdag: 22 februari 2014.

Vanmorgen een temperatuur van -9 graden. Het heeft toch nog even door gesneeuwd voor een paar uurtjes. Wij hadden een ochtend om rustig op gang te komen en dat hebben wij dan ook gedaan. Om 14:15 uur hebben wij ons klaargemaakt om naar de bus stop 12 te gaan om opgehaald te worden voor onze laatste excursie: een wandeling met sneeuwschoenen. Wij moesten onze eigen kleren mee nemen omdat de overalls, snowboots en handschoenen na de excursie ingeleverd moesten worden. Bij de receptie aangekomen werd de bus al volgeladen mat sneeuwschoenen en stokken. Toen op weg naar de plek van aanvang van de excursie. Dit was ongeveer 15 minuten rijden vanaf de receptie. Eenmaal daar kregen wij de sneeuwschoenen en voor wie dat wilde ook een paar stokken.

De groep werd in tweeën gedeeld. Wij zaten bij een familie die bestond uit 7 personen. Dus met z’n 10-en op pad. De gids liep voorop. Onze tocht ging de heenweg door het bos. Wat een rust en wat mooi!!!!!!! Onderweg vertelde de gids ons nog dat er Oudemansbaard in de bomen zat. Hier zijn ze erg trots op omdat het betekend dat de lucht erg zuiver is. De rendieren zijn hier ook erg dol op. Ook staan er (dode) bomen die wel 1000 jaar oud kunnen zijn. Deze bomen zijn heel gewild voor het maken van huisraad, maar is wel heel duur.

Wij zagen onderweg ook sporen van een konijn en een eekhoorn/vos. Omdat het vanochtend nog had gesneeuwd liepen wij op verse sneeuw met onze sneeuwschoenen. Je zakte inderdaad niet weg. Er is wel een trucje om te lopen namelijk: je moet iets met je benen uit elkaar lopen anders sta je op je eigen sneeuwschoenen. Ook liepen wij een stukje over het grote meer. Dit meer ligt tussen twee bergen in. Het meer was ongeveer 60 cm bevroren. De tocht duurde in totaal ongeveer 2 uur. Op ongeveer de helft kwamen wij aan bij een halve overkaping. Hier hadden wij onze stop. Het vuurtje werd aangemaakt en wij kregen weer lekkere bessensap en een koekje. Dit is zo bijzonder vooral als je daar aan kwam er werd verteld dat daar wilde rendieren stonden. En jawel hoor. Het was wel wat ver weg maar ze waren er echt. Het gebied waar wij doorheen gingen was een nationale park. Na een stop zijn wij weer op weg gegaan naar het eindpunt tevens beginpunt. De terugweg ging over het bevroren meer.

Ik liep een na laatste in de rij en keek even achterom naar de andere persoon en zag tot mijn verbazing 4 rendieren aan de rand van het meer lopen. Dit natuurlijk ook tegen de anderen verteld. Wij vervolgden weer onze tocht. De terugweg vonden wij zwaarder. Of dit nu kwam doordat wij al een stuk erop hadden zitten of omdat wij in de wind liepen op het meer. Wij weten het niet. Een mooie tocht was het wel. Kim vond dit de minste excursie maar heeft het maar mooi meegemaakt. Ze weet nu wel hoe het werkt met de sneeuwschoenen. Toen weer met de bus terug naar de receptie om onze kleding in te leveren en toen maar onze eigen kleding aangetrokken.

Daarna zijn wij naar het dorpje gelopen om lekker te gaan eten bij een restaurant Tower. Wij hebben op onze laatste avond daar heerlijk gegeten ook met een lekker toetje.

Toen wij weer ingepakt waren zijn wij lopend naar ons huisje gegaan. Onderweg zagen wij nog een verlichte iglo. Klein maar erg leuk.

Eenmaal thuis eerst de ploegenachtervolging van de mannen en vrouwen gekeken en toen onze koffers al grotendeels ingepakt. Helaas, wij moeten weg. Hebben er eigenlijk nog niet echt veel zin in. We zullen maar zeggen: aan alles komt een eind, ook aan deze mooie vakantie. Vanavond was de temperatuur -5 graden. Het wordt ook weer warmer. In een normale winter ligt op dit moment ongeveer 2,5 meter sneeuw. Nu dus bij lange na niet. De pret is er niet minder om en alle excursies zijn gelukkig doorgegaan. Soms gebeurd het dat ze het moeten cancelen i.v.m. het weer. Wij hebben in ieder geval genoten.

Morgen een laatste blog over onze vakantie in Finland. Vandaag geen Finse les meer.

Vrijdag: 21 februari 2014:

Vandaag hadden wij de excursie om 11:00 uur. Wij konden een beetje uitslapen en waren dus voor de wekker wakker. Temperatuur: -18 graden en lichte sneeuw. Eerst even alle kleding aandoen: lange thermo ondergoed voor de boven- en onderkant, ski pulli, fleecetrui, skibroek en daar overheen een lange overall, thermosokken, skisokken en dan in lekkere warme boots van de organisatie. Dus voordat je helemaal ingepakt bent, ben je even wat tijd verder. Wij stonden keurig op tijd bij bus stop 12. Kort nadat wij er stonden kwam het busje ons al ophalen. We gingen via de receptie om vervolgens naar de paardenfarm te gaan. Dit was maar een paar minuten rijden. Eenmaal daar werd er gevraagd wie op de paarden wilden rijden en wie in de slee wilden. Tammo en Kim hebben gekozen voor de slee. Ik mocht dus zowel heen als terug op een paard rijden. Wij kregen eerst allemaal een helm en een kapje voor onder de helm. Daarna gingen wij naar buiten om de verdeling van de paarden af te wachten. Ik mocht op een wat kleiner paardje met de naam: Molly. Dit was een wit paardje. Toen iedereen zijn/haar paard had en er op zat gingen wij stapvoets op weg. De anderen die niet op een paard zaten gingen in een slee met een shetlandpony ervoor. Zij gingen een andere route dan wij op de paarden. Wat een onwijs mooie tocht was dit. Ik zal het proberen te beschrijven. Toen wij de farm afreden en richting het bos gingen werd het pad steeds smaller. Ik was één na laatste in de rij van 7 paarden. Het bos werd steeds wat voller met de bomen. Deze bomen waren wat bedekt met een dun laagje sneeuw. Het was erg stil in het bos. Je hoorde het stappen van de paarden en de rest was rust. Heerlijk. Van de meeste stukken die wij liepen met de paarden waren de paden zo smal dat de paarden er net door konden lopen. Er zat ook een flinke heuvel in. Dit was al vrij snel in het begin van de tocht. Ergens in het midden van de tocht hadden wij een stop. Dit was op een erg mooie plek midden in het bos. Toen wij daar naar toe gingen zagen wij een watertje lopen en de “o, wat gaaf” en “wat een mooie plek is het hier” kwamen naar voren. Er was hier ook een bruggetje. De groep van de slee kwam vlak achter ons aan. Wij moesten nog een stukje naar boven lopen met de paarden. Daar werden ze aan de bomen vast gezet. Toen konden wij een stukje terug lopen om bij het rustpunt te komen.

Dit was een half kleine overkapping met verder er omheen banken en in het midden een kampvuurtje. Hier kregen we warme bessensap en een koekje. Het drinken kreeg je in een houten beker. Wat een leuk, relaxt en gezellig sfeertje was er. Je kunt dit vergelijken met verhalen uit de boeken. In deze groep zaten alleen Nederlanders. Nadien gingen wij weer op pad. De mensen voor de slee liepen een stukje naar beneden en wij gingen naar boven om richting de paarden lopen. Er zijn een aantal mensen verwisseld van de paarden en slee. Wij maakten ons allemaal gereed om weer op weg te gaan. Wij reden dezelfde weg weer terug met de paarden.

Ik ben eventjes in draf geweest omdat wij wat achter liepen vergeleken met de rest van de paarden. De grote paarden liepen allemaal vooraan en die van mij en van een andere jongen achteraan. Onze twee paarden waren een stuk kleiner dan de rest. Ik zag dat een man foto’s tijdens het rijden van zijn zoon aan het maken was en van de omgeving. Omdat ik voor zijn zoon reed heb ik gevraagd of wij de foto’s door gemaild kunnen krijgen omdat ik tijdens de rit niet gefilmd en gefotografeerd heb. Dit gaan ze doen. Zo heb ik misschien toch wat foto’s van de omgeving. We wachten af. Toen wij allemaal terug waren was er nog een mogelijkheid om even op de farm rond te lopen. Hier waren veel meer dieren te vinden zoals: zwijnen, lama’s, kamelen, duiven, een kat, soort bizon en een alpaca. Eigenlijk een kinderboerderij erbij. Het was echt leuk om te zien. Helaas was het weer tijd om terug te gaan. Wij zijn naar bus stop 12 gebracht zodat wij nog wat uurtjes in ons huisje konden doorbrengen om vervolgens weer ingepakt en al weer naar het dorpje te gaan om onze cross country ‘s en schoenen en sneeuwschoenen met stokken terug te brengen. Kim is op haar cross country ski’s naar het dorpje gegaan. Haar snowboots hadden wij in onze rugzak gedaan. Zo heeft Kim nog even op de latten gestaan. Toen wij alles ingeleverd hadden zijn wij nog even in de winkeltjes gaan kijken. Ook kwamen wij andere Nederlanders tegen, die wij al eerder hadden gesproken. Daarna zijn wij lopend weer naar ons huisje gegaan. Even wat eten en drinken en dan lekker naar bed om morgen weer met frisse moed op de sneeuwschoenentocht te gaan. Morgen hoeven wij er niet vroeg uit. ‘s Middags is pas de tocht. Zijn benieuwd.

Voor de liefhebbers gaan wij in het Fins tellen: één= yksi, twee= kaksi, drie = kolme, vier= neljä, vijf= viisi, zes= kuusi, zeven= seitsemän , acht= kahdeksan, negen= yhdeksän, tien= kymmenen.

Dit was het weer.

Donderdag: 20 februari 2014:

Om 8:00 uur ging de wekker. Tijd om op te staan om ons voor te bereiden voor de tocht naar de rendieren. Temperatuur vanochtend -13 graden.

Wij gingen met de bus naar de rendierenfarm. Deze busrit duurde ongeveer 45 minuten. Een mooie tocht met onderweg af en toe een zonnetje. Toen wij daar aankwamen werden wij welkom geheten door de eigenaars van de farm. Zij hadden de traditionele Lapse kleding aan.

Daarna gingen wij een stukje verder lopen en daar kwamen de eerste rendieren al aanlopen. De vrouw (die ook bij de farm hoorde) liep met allemaal takken. Deze gaf ze ook aan ons zodat wij ook de rendieren konden voeren. De rendieren kwamen dan ook. Toen de eigenaar met een grote zak met IJslands mos aankwam wilden de rendieren eigenlijk alleen maar het mos. Dit vinden ze het lekkerst.

Wij liepen tussen de rendieren door en ze aten gewoon uit de hand. Soms duwden ze elkaar weg zodat ze toch het lekkerste stukje mos kregen. De rendieren liepen daar los rond. Zonder hekken of wat dan ook. Wij konden daar gewoon rondlopen en foto’s en films maken. Je had alle tijd om dit te doen. Er was ook een groot kampvuur met banken eromheen. Ook was er in een wigwam een lekker vuurtje. De groep werd toen in tweeën gesplitst en de eerste groep gingen eerst een ritje maken in een slee met een rendier ervoor. Wij zaten in de eerste groep. Omdat wij met z’n drieën zijn moesten er twee in 1 slee en één in de andere slee. Kim en ik zijn bij elkaar in geweest en Tammo voor ons met één van de eigenaars achterop de slee. Zij ging bij Tammo achter op omdat het rendier van onze slee een beetje te enthousiast is. Zij kon het rendier dan tegenhouden. Kim en ik kregen te horen dat het rendier achter ons soms zijn kop over de achterkant van de slee kon leggen.

Wij gingen met ongeveer 8 sledes op weg door de bossen voor een tochtje. Wij zaten lekker warm onder een kleedje op de slee. Het rendier van ons moest inderdaad af en toe tegengehouden worden. Toen ik aan het filmen was kreeg ik van Kim ineens te horen dat de kop van het rendier achter ons ineens tussen ons zat. Dit was wel bijzonder zo dichtbij. De rendieren zijn ook nog in galop geweest. De sneeuw vloog om je oren. Wat een mooie omgeving is dit en wat bijzonder om een ritje te maken met deze beesten. Geweldig. Toen wij weer terug waren kregen ze weer lekkere mos te eten. Wij hebben de rendieren ook geaaid. Wat een dikke, zachte vacht hebben ze. Nadien ging de tweede groep de rit maken en wij gingen wat eten in een huis. Er was zelfgemaakte rendierensoep met brood en boter en als drinken was er bessensap. Heerlijk om te eten. Nadien gingen wij buiten bij het kampvuur koffie/thee drinken met echte Finlands cake en een soort van pennywafel. Dit allemaal tussen de rendieren in. Zij liepen er lekker bij te grazen. Wat bijzonder om te zien. Ook op de foto geweest met oma met echte Sami kleding aan.

Er was ook een klein museumpje met wat souvenirs. Dit stelde eigenlijk niet zo heel veel voor. Was wel even leuk. Er kwam nog een hond enthousiast aanlopen. Wat leuk was: de hond heet Kimmie. Na een mooie ochtend gingen wij weer terug met de bus naar Akaslompolo met veel zon onderweg en wat blauwe luchten. Zal het lukken om vanavond het noorderlicht te kunnen bewonderen?

Nog wat weetjes over de rendieren farm. Op deze rendierenfarm liepen 200 dieren rond. Deze dieren liepen gewoon los en bleven in de buurt. De rendieren eten de bladeren van takken maar het lekkerst vinden ze het mos. Ook kregen ze wat brokken. Als het erg koud is dan worden ze bijgevoerd met tarwe, gerst en mais. Dat was nu niet nodig omdat het nu voor de dieren eigenlijk al wat te warm was. Het is voor de eigenaars deze winter een financiële meevaller. Is het kouder dan zijn ze meer geld kwijt aan voedsel voor de dieren. Er waren 2 rendieren waar zijzelf niet de baas over was. Deze rendieren hebben een eigen wil. Alleen haar man kon deze dieren aan. Haar man is eigenlijk de leider van alle dieren.

Nog even een paar uurtjes in het huisje voordat wij weer op pad gaan naar het noorderlicht met sneeuwscooters. In de tussentijd wat foto’s van ons huisje gemaakt en wat gefilmd van de omgeving waar wij zitten. Wij zijn lopend naar het dorpje gelopen om eerst even een hapje te eten om vervolgens met de sneeuwscooters op pad te gaan. Wij hebben heerlijk gegeten bij Julli’s. Tammo en ik hebben een burger gehad met ook rendiervlees erop. Hier zaten frietjes bij. Kim heeft een pizza met salami gehad. Met een lekkere volle buik zijn wij naar de receptie gelopen om vanaf daar met de sneeuwscooters weg te gaan. Tammo reed bij ons en ik zat achterop. Kim moest in een sleetje achter de sneeuwscooter van de gids.

Dit vond ze eerst niet leuk omdat ze met drie Engelse kinderen zat. Ze had een beetje gehoopt dat ze bij Ella (Nederlands meisje die ook met de tocht meeging) zat. Ella ging bij haar moeder achterop. Er was ook verder geen plaats meer op de scooters. Wij gingen met 6 scooters rijden inclusief die van de gids. Wat een mooie tocht zo in het donker en met alleen de lichten van de scooters. Onderweg lichte sneeuw. Halverwege de rit zijn wij bij een hutje gestopt om wat te drinken. De gids heeft zelf een vuurtje gemaakt en koffie en warme bessensap gemaakt boven dit vuur. Het had een heel gezellig, knus sfeertje zo met een vuurtje in het midden.

Wij zaten in the middle of nowhere. Het drinken kregen wij in houten bekers. Kim en Ella zaten met elkaar aan 1 tafel. Die twee hadden elkaar gevonden. Na het lekkere drinken en opgewarmd te zijn, zijn wij weer terug gegaan richting de receptie. Helaas geen Noorderlicht gezien. De gids had het de afgelopen 4 weken ook niet gezien. Elke keer was het te bewolkt. Wij zijn vervolgens weer lopend naar ons huisje gegaan in de hoop toch nog een glimp op te vangen van het Noorderlicht. Helaas niets. Moeten wij toch een keer weer terug om het Noorderlicht te aanschouwen. Een mooie reden om terug te komen. De komende dagen wordt bewolkt weer verwacht. Dus dan geen kans op het Noorderlicht.
Wat een mooie, bijzondere dag met veel nieuwe indrukken. Er zijn eigenlijk geen woorden voor. Tot nu toe is elke dag een wauw dag en wij hebben er nog twee te gaan. Bij terugkomst in ons huisje was het -16 graden. Toch voelt het hier niet koud aan. Dit komt omdat er weinig tot geen wind is.

Vandaag geen Finse les voor jullie.

Morgen staat paardrijden naar een kampvuur op het programma.

Woensdag: 19 februari 2014.

Vandaag de dag van de husky’s. Temperatuur buiten: -9 graden. Het zonnetje probeerde er al een beetje door te breken en er was al wat lichte, blauwe lucht te zien. Om 7:00 uur vanochtend ging onze wekker. Dit was niet zo lekker omdat Tammo en ik een slechte nacht hebben gehad. Vol goede moed gingen wij eruit om ons voor te bereiden voor deze dag. Kim heeft al erg lang naar deze dag uitgekeken. Ze had er zo’n zin in (wij ook hoor). Dus wij om 8:30 uur op pad om richting de bushalte te gaan. Toen wij waren opgehaald zijn wij eerst met de rest van de mensen (die ook meegingen naar de huskyfarm) naar de receptie gegaan. Hier konden de andere mensen een overall en alle andere benodigdheden krijgen. De benodigdheden hadden wij gisteren al gekregen. Wij hadden de kleding in ons huisje al aangetrokken. Ook hadden wij onze slee meegenomen zodat wij onze boodschappen later makkelijker mee naar het huisje konden nemen. Toen iedereen zover was zijn wij per bus naar de huskyfarm gereden. Dit was een rit van ongeveer 20 minuten. Wat een prachtig gebied is het hier. Wat erg opvalt is dat ze hier niet strooien met zout maar de sneeuwschuivers doen hier het werk. Zelfs bij de huisjes maken ze het schoon. Op de grote weg ligt soms gewoon ijs. Daar rijden ze gewoon overheen. De banden hebben hier kleine spikes. Geen problemen hier in Finland. In Nederland raken ze al in paniek als de blaadjes van de bomen vallen. Ze kunnen nog veel leren van de Finse mensen.

Toen wij richting de huskyfarm liepen kwam het geblaf en de geur van gele sneeuw je al tegemoet.

De honden hadden er zin in (dat hebben ze altijd). Eerst kregen wij uitleg hoe je een slee met honden ervoor moet besturen. Dit werd erg duidelijk uitgelegd. Daarna gingen wij met een gids op weg naar de honden. Wij zaten met z’n drieën op 1 slee.

Voor onze slee liepen 6 honden. Ze waren luid aan het blaffen. Kim en ik zaten eerst in de slee. Ik zat tegen de achterkant en Kim zat tussen mijn benen in. Tammo bestuurde het eerste deel van de tocht de slee. Voorop reed de gids. Hierachter zat er een andere slee en wij waren de derde slee. Achter ons zaten nog een aantal sledes (ongeveer 6). Zo gingen wij op weg voor het eerste deel van de tocht. In het begin moesten wij regelmatig stoppen. Waarom weten niet. Allicht omdat de andere sledes achterop raakten. Wat een prachtig landschap waar wij door heen reden. En wat een rust. Je hoort alleen de geluiden van de slee en het gehijg van de honden. Als wij even stil stonden dan begonnen de honden te blaffen. Ze wilden graag weer verder. Ook de honden moeten hun behoeftes doen. Dit doen ze tijdens het lopen. Geen enkel probleem voor deze honden. Voor ons in en op de slee was het op dat moment wat minder aangenaam. Wij hadden eigenlijk een geurcamera moeten hebben. Als je al de geur begon te ruiken dan wist je al hoe laat het was. Maar ja, dit hoort er ook bij. Tijdens de rit hapten de honden ook regelmatig wat sneeuw van de kanten weg. Tijdens de tocht hebben wij veel gefilmd. Zo hebben jullie thuis ook een idee hoe het is om op een huskytocht te zijn.

Halverwege de rit hebben Tammo en ik van plaats verwisseld. Tammo met Kim in de slee en ik op de slee. Je mag de slee besturen vanaf 18 jaar. Wat super om dit mee te maken en wat een landschap. Wat een mooie dag met een zonnetje tussen de bomen door. Wij hoorden van de gids dat het al 2 weken bewolkt was geweest en dan nu weer een zonnetje en veel minder bewolkt. Als de passagiers instapten dan moest de bestuurder helemaal op rem staan. De honden willen zo graag dat ze, ondanks dat je volledig op de rem staat, je toch wat vooruit trekken. Als je een heuvel af gaat dan gaat de bestuurder een beetje op de rem staan zodat de slee niet sneller gaat dan de honden zelf. Bij een heuveltje omhoog help je de honden door mee te lopen. Toen wij weer aankwamen bij de farm werd de slee vast gemaakt. Als dit klaar is dan mag de bestuurder er pas af.

Vervolgens hadden wij de mogelijkheid om de dieren te aaien. Dit hebben wij dan ook gedaan. Al de 6 husky’s van onze slee hebben wij echt beloond door ze lekker te aaien. Dit vonden ze heerlijk. Ook kon je verder rondlopen op de farm en foto’s maken als je dat wilde. Dit hebben wij dan ook uitgebreid gedaan. Er zitten erg mooie foto’s bij. Nadien kon je wat drinken in een gezellige hut op het terrein. Ze hadden koffie en warme bessensap met een plak cake. Ook kon je zelf een worstje warm maken boven een echt vuur. Wat leuk en bijzonder om dit mee te maken. Op deze huskyfarm zijn 110 honden aanwezig. Op de ze farm hebben ze de Alaskahusky’s. Er waren ook een aantal puppy’s. Deze waren al 6 tot 9 maanden oud (deze hebben wij niet echt gezien). Na onze groep was er al weer een andere groep aanwezig. Volgens ons gaat dit de gehele dag zo door.

Helaas kwam er ook aan deze excursie een einde en gingen wij weer met de bus op weg naar de receptie.

Wij zijn hier uitgestapt om nog boodschappen te kunnen doen. Toen wij alles binnen hadden zijn wij weer naar het huisje gelopen. Even een pauze met wat eten en drinken en toen zijn Kim en ik weer naar buiten gegaan om te langlaufen. Ik ging bij ons huisje een klein heuveltje af en je raad het misschien al: gevallen. Kim heeft mij weer overeind geholpen en samen hebben wij een stukje gelanglauft. Toen ook nog even gesleed en Kim en ik hebben toen besloten om een sneeuwpop te gaan maken. Eén probleem: de sneeuw plakt helemaal niet. Wij laten ons daardoor niet uit de veld slaan en hebben wat vaste stukken sneeuw/ijs gepakt en hebben toen Olaf (sneeuwpop) gemaakt. Wij kregen de smaak te pakken en hebben ook een dwergje (Finny) gemaakt en een aantal open iglo’s voor Olaf en Finny. Kim heeft ook een soort landschap met een bootje, een kerktoren, een glijbaan en een rivier van sneeuw gemaakt. Kortom wij hebben ons weer prima vermaakt.

De temperatuur om 19:15 uur is: -11 graden.

Even weer wat woordjes in het Fins: kuusi= zes, leipä= brood, yksi= één, kaksi= twee, hullikunkullikun= proost.

Morgen wordt een drukke dag met 2 excursies: rendierentocht en met de sneeuwscooter op zoek naar het noorderlicht. Duim maar dat wij het morgen mogen aanschouwen. Wij hebben er weer zin in.

Dinsdag: 18 februari 2014:

Vanochtend ging de wekker om 9:00 uur. De temperatuur was toen -5 graden. De excursie voor vandaag: ijshotel met de sneeuwscooter. Om 10:45 uur moesten wij klaar staan bij de bus stop nummer 12. Hier werden wij dan opgehaald om naar de receptie van Destination Lapland te gaan. Van hier uit gaan wij per sneeuwscooter naar het ijshotel. Wij waren vanochtend mooi op tijd bij de bushalte maar een busje: ho maar. Tijdens het wachten zagen wij dat de lucht lichtjes open brak. Er kwamen wat blauwe plekken in en de zon probeerde door te breken.

Nadat het 11:00 uur was geweest (onze excursie zou dan moeten beginnen) is Tammo terug gelopen naar ons huisje om Rick (reisleiding) te gaan bellen. Kim en ik bleven bij de bushalte voor het geval dat. En ja wel hoor, daar kwam een busje. Ze waren bij bus stop nummer 9 geweest. Deze stop zouden wij eerst hebben maar dat is veranderd in bus stop nummer 12. Dit ligt veel dichter bij ons huisje. Kim en ik zijn ingestapt en hebben toen Tammo opgehaald bij ons huisje. Tammo had Rick inmiddels ook al aan de telefoon gehad. Uiteindelijk konden wij op weg naar de receptie. Eenmaal daar kregen wij laarzen, helm, overal en handschoenen nadat Tammo en ik getekend hadden voor het besturen van de scooters. Samen met 2 andere mensen (uit Oostenrijk) kregen wij toen de uitleg van de scooters. De Oostenrijkers gingen op 1 scooter, Kim en Tammo op 1 en ik alleen. Zo gingen wij op weg naar het ijshotel met de gids voorop op haar eigen scooter. De rit ernaartoe was ongeveer 35 km heen. Wat een mooie omgeving. Echt een sprookje wat je ook op foto’s en films ziet. Dat wij dit in het echt mogen zien. SUPER!!!!!!!!. Tijdens het rijden naar het ijshotel zagen wij nog wat blauwe plekken in de lucht. Onderweg hadden wij even wat kleine stops. Het rijden op de scooter is echt wennen maar wel erg leuk om sowieso een keer mee te maken.

Aangekomen bij het ijshotel hebben wij eerst een rondleiding gehad in het hotel. Zo zagen wij de verschillende kamers. De 1 met sculpturen, de andere wat eenvoudiger maar stuk voor stuk bijzonder om te zien. Als je dan ook weet dat je hier echt kunt overnachten. Wauw.

Er zit ook een kapelletje in waar mensen ook echt in kunnen trouwen. Hier wordt dan ook volop gebruik van gemaakt, soms 2 stellen per dag. Helaas hebben wij dit niet mogen aanschouwen maar de wauw is factor was er niet minder om.

Ook hebben ze een echt ijsbar. Zo zijn de tafels en stoelen ook echt van ijs en je kunt drinken uit echte ijsglazen. Als je het drinken op had kon je de glazen weggooien.

Even wat weetjes over het ijshotel: in de maand november wordt er met ongeveer 15 mensen het gehele complex gebouwd. Hier doen ze ongeveer 1 maand over. Daarna zijn er nog diverse mensen bezig met de details. Als het klaar is kunnen de bezoekers komen. Het ijshotel is tot ongeveer mei open. Daarna smelt het weer weg. De receptie en het restaurant waren standaard en waren niet van ijs. De rest allemaal was echt van ijs en wordt elk jaar opnieuw opgebouwd. De inrichting van de kamers kan elk jaar verschillen naar de smaak van de bouwers. Wat een bijzonder complex om te zien en mee te mogen maken.

Wij hebben ook in het ijshotel geluncht. Lekker een soepje met drinken en dan nog een kop warme chocolademelk met een donut toe. Heerlijk. Dit ging er wel in na de mooie rit. Doordat Kim achterop zat had ze het een stuk kouder dan wij. Wij warmden haar handen weer op en het eten deed de rest.

Helaas was het weer tijd om terug te gaan. Zo gingen wij weer op de scooters en op weg naar Äkäslompolo (van waaruit wij rijden gingen). Wij reden een andere weg dan de heenweg. De heenweg zijn wij om een berg gereden en de terugweg zijn wij over die berg gereden. Hoe hoger je kwam hoe mistiger en kouder het werd. Zelfs de binnenkant van het vizier was helemaal bevroren. Dus maar even zonder vizier gereden anders zag je niets. Eenmaal bovenop de berg staat een klein skihutje waar je wat kunt eten en drinken. Dit was slecht in de mist te zien. Het hutje was van hout en er zat erg veel ijs op. Binnen was het lekker warm. Na even binnen gekeken te hebben zetten wij onze rit weer voort. Er kwam een scherpe S-bocht. Ik vond het best eng maar het ging gelukkig goed. Op een gegeven moment stopten wij. Ik keek achterom en zag Tammo en Kim wel maar de Oostenrijkers niet. Toen zag ik hen van een hoge berg af komen lopen. Ik dacht dat ze even wat wilden bekijken. Later bleek dit echter niet zo te zijn. Ze zijn uit de bocht gevlogen. De man stuurde naar rechts en terwijl hij dat deed gaf hij gas (dit was niet de bedoeling) en de scooter schoot op dat moment naar links. Hij sprong eraf en zij dacht toen ook: ik moet er afspringen. De scooter is een heel stuk de berg afgegleden. Schatting ongeveer 200 meter. Wonder boven wonder is er niemand gewond geraakt (zij zelf niet maar ook geen andere mensen die daar aan het skiën waren). Toen de gids hun scooter ophaalde en de mensen konden wij snel wat filmen en foto’s maken van het prachtige landschap.

Verder zonder brokken onze reis vervolgd naar het beginpunt (ca. 30 km). Bij thuiskomst was de temperatuur -5 graden.

Wat een mooie, indrukwekkende, gave, wauw dag. Er zijn eigenlijk geen woorden voor. Dit is voor ons nog maar de eerste dag van de excursies. Dat beloofd wat voor de rest van de week.

Hier volgen weer een paar woordjes Fins die op deze dag slaan: hyvää matkaa = goede reis, tänään = vandaag, nopeasti = vlug, hitaasti = langzaam, huomenna = morgen.

Morgen staat de huskytocht op het programma. Kim en wij hebben er erg veel zin in.

Maandag 17 februari 2014:

Na een heerlijke nacht werden wij vanmorgen wakker. Ieder op zijn/haar eigen tijd. Vanochtend -1 graden en af en toe lichte sneeuw. Wij hadden een “vrije” dag. Heerlijk rustig op gang komen en uitgebreid gegeten. Daarna ons helemaal ingepakt om een stuk te lopen naar het centrum. Kim af en toe in de slee en stukken lopen. Op de heenweg naar het centrum kwamen wij een vrouw en 2 kinderen tegen met een slee. Die slee werd echt gebruikt om de boodschappen te vervoeren. De supermarkt kun je vergelijken met een AH XL. Het valt ons mee wat de prijzen in de supermarkt zijn. Er zijn dure producten maar als je even zoekt is het ook wel goedkoper te vinden. Voordat wij de supermarkt in gingen zijn wij eerst bij de rendieren geweest. Deze staan vlakbij de supermarkt. Ze lagen er op dat moment relaxed bij. Lekker te luieren.

Na de boodschappen zijn wij naar de receptie (Destination Lapland) gegaan om de sneeuwschoenen en cross coutry ski’s te lenen. Deze zitten er gratis bij deze week. Wij willen dit natuurlijk graag uit proberen. Tammo en ik zijn wel bekend met de cross country ski’s maar Kim nog niet. Alle drie zijn wij niet bekend met de sneeuwschoenen. Maar eerst moest alles gepast worden en Kim zag toen ineens een schattig hondje. Daar moesten wij natuurlijk een foto van maken.

Nadat wij alles hadden ontvangen moesten we natuurlijk alles op de slee meekrijgen. De sneeuwschoenen werden daar al in een slee gelegd. Zo hadden wij dus 2 sleeën om onze spullen op te leggen. Dit lukte prima totdat er 1 cross country ski afgleed. Dit hadden wij gelukkig direct door. Wij kwamen er ook achter dat we 1 schoen misten en waren de weg terug al aan het bekijken toen er 2 vrouwen achter ons waren en die hielden 1 schoen omhoog. Gelukkig hadden wij de schoen weer terug en konden onze weg weer vervolgen. Wij hadden nu echt de tijd opgenomen om te kijken hoelang het lopen is van het huisje naar het centrum. De echte tijd is 25 minuten. Prima tijd om te lopen alleen de omstandigheden maken het wat zwaarder dan anders. De heenweg loopt het pad wat af. Dat betekent dat je de terugweg heuveltje op moet. Dan wordt het dus wat zwaarder. Wij beginnen er al wat aan te wennen en we zullen maar zeggen: “het is goed voor onze conditie”. Als wij weer terug naar huis gaan zijn wij er allicht helemaal aan gewend. Toen wij weer terug waren in ons huisje hebben wij eerst even wat gedronken/gegeten. Wat erg handig is: in ons huisje hebben wij een droogkast. Dat is een droger zo groot als een grote koelkast . Hier kun je je spullen laten drogen. Ideaal. Ook zit er een wasmachine en een sauna in en een open haard. Het huisje is dus echt van alle gemakken voorzien. Toen moesten wij natuurlijk de crosscountry ski’s uitproberen. Aan de voorkant van ons huisje is een klein heuveltje. Hier zijn wij direct met de ski’s aan vanaf gegaan. Ik eerst toen Kim en daarna Tammo. Tammo kwam echter ten val. Alle begin is moeilijk zullen wij maar zeggen. Later ben ik ook een keertje gevallen maar het is echt leuk om te doen. Kim vind het echt super. Ik moest er zelfs een filmpje van maken. Zij stond dan in de starthouding van de schaatsers en ging dan bij het schot weg. Tussen het cross country-en in hebben wij onze overburen geholpen met het duwen van hun auto. Deze is allicht naar de kant van de weg gegleden en is helemaal vast komen te zitten. Hij kon niet meer voor of achteruit. Deze mensen komen uit Finland en het leek of ze ook op vakantie waren. Ze hadden de auto nog vol met spullen zitten. Net voor hun huisje zit je dan vast. Geen echt fijn begin van de vakantie zullen wij maar zeggen. Uiteindelijk heeft onze directe buurman (ook Fins) met zijn auto hun auto eruit getrokken terwijl Tammo en ik de auto duwden en jawel: hij kwam los.

Tammo heeft nog de sneeuwschoenen uitgetest voor eventjes. Dit ging prima. Je moest er (volgens hem) wel even aan wennen. Binnenkort gaan Kim en ik ze ook proberen. Verslag hierover volgt binnenkort. Toen wij klaar waren hebben wij even gekeken wat de temperatuur op dat moment was. Om ongeveer 16:30 uur was het -5 graden.

De 2 buurmannen waren Fins met elkaar aan het praten. Daar is echt geen touw aan vast te knopen. Tijdens het schaatsen van de 1500 meter dames van gisteren kregen wij het verslag natuurlijk in het Fins. Wij konden er niets van verstaan maar haalden er wel uit dat Jorien ter Mors een goede tijd had gereden en 1 stond. Voor de liefhebbers een paar woordjes Fins: hei = Hallo, kuinka voitte = Hoe gaat het, hyvä = goed, kiitos = dank je wel, ei = nee, kyllä = ja. Morgen krijgen jullie weer les. Goed leren hoor!

Morgen onze eerste excursie naar het ijshotel. Wij hebben er zin in.

Zondag 16 februari 2014:

Natuurlijk de wekker gezet om 1:00 uur. Wij moesten om 2:00 uur vertrekken om op tijd op Schiphol te zijn. Wij zijn met eigen vervoer gegaan. Eenmaal op de parkeerplaats van Arke Fly kwamen ze ons ophalen om ons af te zetten bij de vertrekhal (3). Super geregeld. Eenmaal onze koffers ingeleverd te hebben, hebben wij maar wat gedronken en een broodje gegeten. De winkeltjes waren allemaal dicht, zelf het panoramaterras zat dicht. Dit was wel jammer anders hadden wij de vliegtuigen al even kunnen zien landen en vertrekken. Tegen 4:00 uur zijn wij naar de gate D64 gegaan. Het was goed dat wij op tijd gingen. Het was best een eindje lopen. Daar aangekomen zijn wij door de douane gegaan. Dit is veel strenger geworden sinds 14 jaar geleden. Alles moest in bakken op de lopende band gezet worden. De gehele fototas moest leeg, jas uit enz. daarna kon je door het poortje. Nou ja, bij mij (Diana) ging het belletje af. Ik moest mijn laarzen zelfs uit doen en daarna opnieuw door het poortje. Toen ging het wel goed. Mijn laarzen gingen door de scanner. Kreeg zelfs wat koude voeten. Gelukkig mocht ik ze snel weer aandoen. Toen maar alles weer op de goede plek ingepakt en op weg gegaan naar de douane. Eenmaal door de douane moesten wij nog even wachten om in te stappen. Het instappen was erg goed geregeld. Zo werden de rij nummers opgenoemd die op dat moment naar het vliegtuig mochten. Het was een relatief klein vliegtuig (Boeing 737 ,voor de kenners onder ons) waar wij in zaten van Arke Fly. Toen wij het vliegtuig inliepen kreeg Kim een klein tasje van Arke Fly. Kim zat lekker bij het raampje. Met ons drieën zaten wij naast elkaar. Toen een gangpad en nog 3 rijen. Vol spanning zat Kim te wachten tot wij echt gingen vliegen. Het was de eerst keer dat Kim met het vliegtuig ging. Ze vond het erg leuk om naar buiten te kijken en alles goed te kunnen te bekijken. Ze heeft ook diverse foto’s gemaakt en een klein filmpje. Toen wij eenmaal in de lucht zaten had je dan ook een prachtig uitzicht op de vele lichtjes. Het was helder dus je kun alles goed zien.

Eenmaal in de lucht hebben wij een buitentemperatuur van -58 graden Celsius gehad. De vlucht verliep erg rustig qua turbulentie. De piloten hielden ons op de hoogte hoe het vliegschema was. Zo gingen wij vanaf Schiphol 2 bochten naar links richting Groningen toen naar Denemarken, via Zweden naar de uiteindelijke bestemming Kittila in Finland. De reis bedroeg goed 2000 km en we hebben er 2 uur en 35 minuten overgedaan. Bij aankomst (8:10 uur Nederlandse tijd) zagen wij SNEEUW. Echte SNEEUW. Het was -3 in Kittila. Toen wij geland en gestopt waren kwam er een autootje met een trap aan om die aan het vliegtuig te zetten zodat iedereen eruit kon stappen.

Daarna gingen wij naar de lopende band voor onze koffers. Er waren hier 2 lopende banden voor de koffers. Er waren een paar Finse taferelen gemaakt. Erg leuk om te zien.

Al vrij snel hadden wij onze koffers en gingen naar de uitgang om door te gaan naar de gereedstaande bus. Met uitzicht op het vliegveld van Kittila zijn wij op weg gegaan naar Yllas.

Onderweg naar Yllas hebben wij een paar stops gehad om andere mensen af te zetten. De weg ernaar toe: wat een uitzicht. Met recht een witte wondere wereld. Wat je eigenlijk altijd op foto’s en plaatjes ziet: grote bomen met een hoeveelheid sneeuw erbovenop dat je de bomen niet echt meer ziet. Echt een wauw factor.

Toen de andere mensen afgezet waren zijn wij naar een restaurantje (Poro) gebracht (ongeveer 11:00 uur Finse tijd). Hier kon je even wat nuttigen en werd er het een en ander verteld over het reilen en zeilen in Yllas. Hier bleven wij tot ongeveer 14:00 uur. Toen er wat verteld was hebben wij onze moonboots aangedaan en zijn even naar de receptie gelopen en weer terug in ongeveer een half uur tijd. Tegen 13:30 uur kon je je sleutel ophalen en werden bij met de bus afgezet bij je huisje. Wij waren, samen met wat andere mensen, de laatsten die afgezet werden (14:40 uur). Ik (Diana) had echt gehoopt op een cottage met van die dikke houten boomstammen. Dat was dit echter niet. Het huisje is een 2 onder 1 kap en is wel van hout maar wat moderner aan de buitenkant. Het ziet er goed uit en binnen is het gelukkig wel veel van hout. Dat vind ik echt bij Finland horen. Het huisje is klein, knus en gezellig en ligt op een mooie plek. Als je van een klein minpuntje mag spreken: het is toch een stukje lopen naar het centrum.

Wij hebben dit nu 1 keer gelopen om ook boodschappen te doen. Je bent toch gauw een half uur heen en een half uur terug aan het lopen. Wij waren best moe. Dit heeft allicht ook te maken met de zeer korte nacht en natuurlijk veel in de buitenlucht wat toch een stuk kouder is dan in Nederland. Wij zitten aan de straat Yllasrohko. En jullie raden nooit welk huisnummer wij zitten? Hebben jullie het goed? Het antwoord is 10. Kim heeft er een nieuw huisdier bij en wel een jawel een HUSKY !!!!!!!! Zij heeft nog geen naam.

Vanavond allemaal bijtijds naar bed en morgen is het te bedoeling om cross country ski’s te gaan halen om lekker op eigen gelegenheid actief te zijn.

Zaterdag 15 februari 2014:

Zaterdag 15 februari 2014 hebben wij de koffers en tassen helemaal ingepakt voor een reis naar Lapland. Na hier en daar de spullen gepakt te hebben waren wij er klaar voor om op reis te gaan. Het duurde wel even voordat wij alles hadden maar het is gelukt. De tassen en koffers zijn gewogen en staan klaar voor de reis. Alles nog even checken: paspoorten: check, reispapieren: check, geld: check, skikleding: check, moonboots: check, kortom alles: check.